Katalog zbiorów

Paweł Hertz - pisarz, więzień sowieckich łagrów, mistrz młodego pokolenia narodowych konserwatystów.
Dymitr Fiłosofow - uchodźca z Rosji bolszewickiej w międzywojennej Warszawie, krytyczny przyjaciel Polaków.
Jerzy Stempowski - emigrant w Bernie, autor paryskiej "Kultury", przenikliwy obserwator cywilizacji.
Helmuth von Moltke - arystokrata stracony w Berlinie za działalność w antynazistowskim Kręgu z Krzyżowej.

Pod piórem autorki przekraczają swój czas historyczny. Ich wybory moralne i polityczne w zderzeniu z "tu i teraz" zyskują wymiar uniwersalny.

Po upadku reżimu nazistowskiego generał pułkownik Franz Halder wyraził opinię, że Führer nie umiał myśleć strategicznie i pod żadnym względem nie dorastał do roli wodza; był prostym gefreitrem, który nigdy nie walczył na pierwszej linii frontu.
Inni twierdzili, że podczas I wojny światowej Hitler wykazał się tchórzostwem i podstępnie wyłudził Krzyż Żelazny, a na koniec wylądował w szpitalu psychiatrycznym. Na podstawie najnowszych ustaleń i dotychczas nieznanych dokumentów Henrik Eberle, renomowany badacz okresu nazistowskiego, wnikliwie lustruje te twierdzenia i uzyskuje zupełnie inny obraz. Równocześnie pokazuje, w jaki sposób doświadczenia Hitlera z pierwszej wojny wpłynęły na decyzje, jakie podejmował jako Führer.
Książka Wojny Hitlera to pierwsza biografia ściśle łącząca gefreitra Adolfa Hitlera z przywódcą Trzeciej Rzeszy.

Dzienniki Helene Plüschke i Ursuli Pless-Damm oraz opowieść Esther von Schwerin to świadectwa przemilczanej krzywdy kobiet na tzw. Ziemiach Odzyskanych. W ich relacjach splatają się szokujące obrazy, niejednoznaczne postawy i skrajne emocje. Współczucie miesza się z chęcią odwetu, a świadomość utraty wielopokoleniowego dziedzictwa przeradza się w dążenie do zbudowania nowego życia. Jednak pierwszoplanowa jest nieustanna walka o przeżycie, w której wrogami stają się sowieccy wyzwoliciele i polscy sąsiedzi. Z przejmujących historii Niemek wyłania się prawda zapomniana na lata, przed którą jednak nie można uciec.

To nie była wojna jak inne. Od samego początku nie miała polegać na walce z polską armią, ale głównie na masowym terrorze ludności cywilnej. Pierwsze bomby w Wieluniu nie spadły na żaden obiekt militarny, ale na prywatne domy, szpital, kościoły. Niemcy w latach 1939-1945 wymordowali, najczęściej bestialsko, ponad 6 milionów obywateli II Rzeczypospolitej. Naszych rodziców i dziadków, wujków i ciotki wywozili masowo na roboty przymusowe w głąb Rzeszy; była to praca niewolnicza. Terroryzowali i poniżali Polaków, więzili, torturowali i zabijali ich w obozach koncentracyjnych, a także w gestapowskich kazamatach. Zniszczyli setki polskich miast i tysiące wsi, które nie były żadnymi celami wojskowymi. Zrabowali i wywieźli do Rzeszy nasze skarby narodowe, dzieła sztuki, aktywa bankowe, zakłady przemysłowe, wyposażenia kościołów i domów prywatnych. Grabili wszystko, co się dało. Uprowadzili do Rzeszy w celu zniemczenia 200 tysięcy polskich dzieci. Wiele bezcennych polskich zabytków, skarbów kultury, największe archiwa i biblioteki spalili celowo, nie w wyniku żołnierskich walk.Te niemieckie zbrodnie nigdy nie zostały odpowiednio ukarane, a tylko nielicznych sprawców dosięgła ręka sprawiedliwości. O tym opowiada ta rozliczeniowa książka. Autorzy nie kończą jednak narracji na II wojnie światowej. Opisują też dzisiejsze relacje polsko-niemieckie, które są zakłamane i to głównie z winy naszego sąsiada zza Odry, choć nie bez udziału funkcjonującego w Polsce obozu zdrady. Prezydent Niemiec Frank-Walter Steinmeier 1 września 2019 r. powiedział: "Proszę o wybaczenie historycznej winy Niemiec, biorę na siebie za to pełną odpowiedzialność". I zaraz dodał: "Chcemy zachować ducha pojednania, zachować drogę wspólnego rozwoju i iść nią dalej". Polacy są wdzięczni za te słowa, ale odpowiedzialność nie może kończyć się na słowach. Niemcy są od wielu lat wyjątkowo bogatym krajem, a stały się takie głównie dzięki grabieżom dokonanym podczas II wojny światowej na terenie całej Europy, a w Polsce w szczególności. Życia ludzkiego nie da się zwrócić, ale sprawiedliwość nakazuje w pełni zadośćuczynić przynajmniej za zagrabione lub zdewastowane mienie - tego nie zrobiono do dziś.W ostatnich trzech dziesięcioleciach polityka Republiki Federalnej Niemiec wobec wolnej już Polski była tyleż bezwzględna, co cyniczna. Prezydent prosi, co prawda, o wybaczenie, ale niemieckie mass media od dawna szydzą z Polaków, zakłamują prawdę o wojnie, relatywizują winę albo w ogóle zwalają ją na ofiary swej agresji. Książka prof. Wojciecha Polaka i dr hab. Sylwii Galij-Skarbińskiej "Zbrodnia i grabież. Jak Niemcy tuszują prawdę o sobie" jest dramatyczną, miejscami aż wstrząsającą, panoramą trudnych relacji polsko-niemieckich po 1939 r. - aż do dziś. Na końcu znajdziemy rozważania na temat perspektyw naszych sąsiedzkich relacji, które powinniśmy ułożyć na zasadach partnerskich. W tym jednak celu konieczne są rozmowy i rokowania w sprawach gospodarczych, politycznych i kulturalnych, w tym także kwestii reparacji wojennych, szerzenia w Niemczech nastrojów antypolskich, zabierania przez organy państwa niemieckiego dzieci polskim rodzicom, dyskryminacji polskich firm i przedsiębiorstw, sytuacji ludności polskiej za Odrą, w tym nieustannej odmowy nadania jej statusu mniejszości narodowej. Punktem wyjścia do uczciwego dialogu musi być jednak stan realny, a nie zakłamana iluzja. Ten punkt wyjścia znajdziemy właśnie w tej książce.

Burzliwe losy przyjaźni trzech młodych ludzi : Karola Borowieckiego, Maksa Bauma i Moryca Welta, na tle pierwszego w naszej literaturze obrazu miasta - molocha - gwałtownie budującej drapieżny kapitalizm dziewiętnastowiecznej Łodzi. Dramatyczne wybory życiowe, najwyższe ofiary składane na ołtarzu pieniądza, zysku, kapitału, przynoszą bohaterom powieści konflikty moralne, zabijaja uczucia, stają się przyczyną nieszczęścia i samotności. A jednak sugestywna wizja "ziemi obiecanej" wciąż wyzwala ludzką energię i mimo wszystko pozostaje kusząca...

Kiedy narratorem czyni się Śmierć, a tematem Holokaust, można spodziewać się kłopotów. Zusak raszi sobie jednak znakomicie. To nie są wspomnienia, Złodziejka książek nierości pretensji do oddania historycznej prawdy, tylko raczej - historycznej sprawiedliwości. Wysiłek godny zastanowienia.
[Jarosław Lipszyc, poeta i publicysta.]